Jak donoszą mi różni donosiciele, ludność zmuszona do przebywania w domostwach cierpi na nudę. To już prawdziwa pandemia. A służby medyczne zdają się lekceważyć wszelkie objawy, nikt nie robi wystarczającej liczby testów. Wbrew doniesieniom wiadomych mediów, chodzących na pasku oczywistych sił, jest źle! Nuda atakuje w sposób niemal niedostrzegalny, a stan osób zarażonych może się szybko pogarszać. I nie pomogą żadne maseczki, gogle i rękawiczki. Są doniesienia, że w niektórych przypadkach skuteczna jest lateksowa odzież i batystowa bielizna. Zagrożenie jest jednak takie, że lateks zbyt długo noszony może powodować odparzenia, a batyst zszywany na overlocku utrudnia ruchy i wywołuje bolesne otarcia. Przedłużająca się nuda rodzi stres, frustrację i nierówny oddech, choć ten ostatni objaw może pochodzić z całkiem innego, przyjemnego źródła.
Zdumiewa mnie to. To, że można się nudzić. Jak to się robi?! Skupiłem się i zacząłem sobie przypominać ten stan. Jak przez mgłę, ale coś pamiętam… Zdaje się, że odczuwałem go w dzieciństwie, a potem kilka razy na studiach, dokładniej na zajęciach ze statystyki. Później już nigdy nie miałem głowy do nudy. Wiecznie miałem coś do zrobienia, wiecznie chciało mi się czymś zajmować. No i, jak dotąd, nie przeszło mi…
Parafrazując po raz kolejny Mistrza Młynarskiego, nie doradzę Państwu wycieczki na lotnisko Orly, ani tym bardziej na warszawski Dworzec Główny. Bo przecież wiadomo jakie mamy czasy. Zalecam jednak lekturę. Tyle jest ciekawych książek!
I już widzę te skrzywione miny wszystkich niechętnych literaturze pięknej. Wiem, wiem, wiem – ta cała beletrystyka (i nie daj Boże, poezja!), to dla lekkoduchów i marzycieli, zaś ludzie stąpający po ziemi potrzebują rzeczy użytecznych. Rozrywka też by się przydała jakaś… No i te dzieci, dziateczki najmilsze, pacholęta słodkie – nagle pozbawiono je dostępu do szkolnych zdrojów wiedzy i wychowania. Im też trzeba doraźnie zapewniać w domu jakieś zajęcia. Jakież to kozły musi w tej sytuacji fikać wyobraźnia osoby praktycznej by sprostać oczekiwaniom organizmu własnego i progenitury!
Wiem to wszystko i rozumiem, że są tacy, którzy potrzebują kontaktu głównie z praktyczną stroną życia. I dla nich też mam propozycje książkowe. Żeby było łatwiej, aby natłok liter nie zaszkodził, to proponuję książki z obrazkami. Zestawienie znajdziecie w załącznikach wizualnych pod wpisem. Dla każdego coś miłego.
Na książkach nie poprzestaję, bo myślę o tych, którzy mają alergię na papier, farbę drukarską, oraz odciski czcionek zestawione w zdania. Proponuję tedy coś nowocześniejszego – sięgnięcie po serial. Aby wykazać się minimalną choćby dozą patriotyzmu, czasy takie, że lepiej się wykazać, kieruję Państwa uwagę na twór mający polskie korzenie powieściowe. Pierwsza, siermiężna wersja serialu powstała w Polszcze z książki Andrzeja Sapkowskiego, a potem całkiem na nowo został nakręcony w USA. Te dzieła Państwu odradzam, zalecam zaś wersję z Azji Południowo-Wschodniej, gdyż jest ona zdecydowanie dłuższa (coś koło 1969 odcinków) i bardziej heroiczna. No i zawiera mnóstwo historycznej prawdy o bohaterze, który niezłomnie walczył o wolność swojego ludu, przeciwko europejskim kikimorom, strzygoniom i wąpierzom.
Posługiwał się przy tym nie tylko magią i mieczem, ale również perswazją, postawą moralną i przykładem osobistym. Gdy zaś one nie dawały efektu sięgał również po ironię, sarkazm i cięte riposty. A kiedy zabrakło i tej amunicji… A kiedy zabrakło i tej amunicji, najlepszą pociechą były mu słowa piosenki. Koleżeńskiej, żołnierskiej, prostej…
Jaskier, śpiewaj!
Tym, którzy nawet serial uznają za niewystarczający dla zapobieżenia nudzie, mam jedną z cennych rad mojej babci (nieżyjącej już). Kiedy byłem dziecięciem, tak do mnie mawiała:
– Jak się tak bardzo nudzisz i nie masz pomysłów, to się rozbierz i ubrania pilnuj!
To ja już wolę nauczyć się gry na okarynie!
Tu polecam zwłaszcza niezwykle praktyczny przepis na brylantynę (s. 20), syndetikon (s.37) i kawę żołędziową (s. 60).
Właśnie skończyłem grę w samotny naparstek, opisaną na stronie 11. Pycha!
Dzięki Staremu Maciejowi dowiedziałem się wreszcie, jak powiesić wiadro na kiju (s. 7)!
Gra w szczygła opisana na stronie 168 da satysfakcję każdemu dziecku, a i wielu dorosłych będzie zadowolonych!
Z propozycji zawartych w książce mogą skorzystać nie tylko osoby zdrowe, ale nawet „kalecy i paralitycy” (s. 110). Polecam!
Dzięki poglądowym rysunkom z książki, każdy wreszcie będzie mógł złożyć karetę (s. 9), którą szybko dojedzie do „domku szwajcarskiego”, również zmontowanego wg rycin książkowych (s. 7). A w nim, to już można spokojnie oddawać się kwarantannie.
Według przepisów zawartych w książeczce da się sporządzić mnóstwo pysznego pieczywa. Jestem na literce „S” i jak dotąd mogę polecić pyszne dołki czeskie, elżbietki, papatacze i szmur.
Jak na razie opanowałem tylko jeden takt melodii „Bywaj dziewczę zdrowe” (s. 10).
Bardzo przypadła mi do gustu rada dla tancerzy zawarta na samym początku książki (s. 8): „Pan i pani powinni tańczyć w rękawiczkach…”. Pewne zalecenia nigdy się nie starzeją, jak się okazuje…
Przesyłamy serdeczne pozdrowienia dla bratniego narodu i jego nieśmiertelnego przywódcy, nawet jeśli nie żyje od 1969 roku. Mistrzowie tamtejszej kinematografii stanęli na wysokości zadania i wygenerowali dzieło, które zdystansować może (w dłuższej perspektywie) „Czterech pancernych”, „Potop”, a kto wie, może nawet „Quo vadis”. Choć nie, przesadziłem, ostatni tytuł jest nie do prześcignięcia – zwłaszcza jeśli idzie o nasycenie bliskimi planami.
Napisane w Banialuki, ISBN i ISSN, Niewesoło, Przeczytano, Przyjemności, W domu, zdrowie, Znaleziska
Tagi: choroba, epidemia, kwarantanna, pandemia, wirus, zaraza, zdrowie
