Może Robert Janowski nie leży w centrum moich zainteresowań literackich, czy kulturowych w ogóle, ale skoro już się chłop pofatygował do Wejherowa, to czemu by nie posłuchać co ma do powiedzenia. Oczywiście najbardziej kojarzę go z programu telewizyjnego, ale pamiętam również jego występy w „Porze na czarownice”, „Nocnym graffiti” i „Kto nigdy nie żył…”. No i było jeszcze „Metro” oraz inne paramusicalowe „Grosiki”.
Jeśli chodzi o filmy, to chyba nie miał szczęścia do dobrych scenariuszy i zapewne po części dlatego kreacje filmowe Pana Roberta nie poruszyły mnie w najmniejszym stopniu. Musicali nie lubię jako formy, więc się nie wypowiadam, choć przyznam się, że „Metro” zobaczyłem z ciekawości, jak to może wyglądać w polskim wykonaniu. No i się nie przekonałem, miałem wrażenie, że jestem raczej na wielkomiejskim wodewilu niż na musicalu. Cienka czerwona linia je dzieli…, a tu była ona bardzo cienka. Z całą pewnością mogę jednak uczciwie powiedzieć, że Robert Janowski ma talent muzyczny oraz dobry głos. Można go słuchać z przyjemnością. Ech, żeby tak jeszcze wykonywany repertuar był bliższy moim upodobaniom. Pan Robert zdecydował się wszakże na piosenki ulokowane bardzo centralnie w nurcie muzyki popularnej. Może to wynikać zarówno z upodobań, jak i konieczności rynkowej – takie utwory znajdą poklask (i zbyt) u zdecydowanie szerszej publiki. Nie potępiam, ale żałuję, bo uważam, że nieco marnuje swój talent.
Na „Biesiadzie literackiej” w Wejherowskim Centrum Kultury prowadzący spotkanie, Krystian Nehrebecki przedstawił gościa jako człowieka-orkiestrę. Gra i śpiewa, komponuje, wiersze pisze, a przecież z wykształcenia jest lekarzem weterynarii. Zdobycie weterynarskiego dyplomu zajęło mu aż osiem lat, lecz potem korzystał z niego zaledwie rok.
Pretekstem do spotkania z sympatycznym prezenterem telewizyjnym była książka „Przypadki”. Jest ona zapisem dłuugiej rozmowy z Marią Szabłowską. Szczęśliwie nie jest ona tylko zapisem dykteryjek i historii z życia show-biznesu. Poruszane są również tematy niełatwe, bo dotykające spraw osobistych, na przykład porzucenia rodziny przez biologicznego ojca Roberta Janowskiego. Jedna z opowieści przywołanych na spotkaniu w Wejherowie dotyczyła nieprzyjemnej przygody, jaka spotkała go podczas pracy we Francji. Na jej zakończenie został okradziony przez mieszkających z nim Polaków. Będąc bez grosza, musiał na bilet powrotny do ojczyzny zarabiać graniem na pożyczonej gitarze w paryskim metrze. Nim uzbierał potrzebną kwotę wiódł życie kloszarda, zdarzało mu się nawet kraść jedzenie w sklepach. Dość nieprzyjemny w wymowie był także opis podróży powrotnej, zwłaszcza spotkania z enerdowskimi służbami granicznymi, które zostały odmalowane niemal jak gestapo. Dużo się pojawiło onomatopei w tej opowieści. Naśladowały warczenie owczarków niemieckich i szwargotanie enerdowskich mundurowych. Rozumiem emocje towarzyszące tej przygodzie, nawet po latach są żywe, ale też trzeba pamiętać, jakie były wówczas czasy, no i to, że funkcjonariusze robili swoją robotę i to w dodatku pod presją wszechobecnej STASI. Kto wie, gdybym miał podobne przejścia, może byłbym dla ich uczestników równie surowy jak Robert Janowski.
Nie żałował też gorzkich słów mediom. Zarzucił im pogoń za tanią sensacją, żerowanie na ludzkich nieszczęściach i kreowanie nieprawdziwego wizerunku świata. Domniemuję, że to wynik osobistych doświadczeń telewizyjnego prezentera z tabloidami, które niejednokrotnie pakowały mu się do życia w swoich brudnych buciorach. Niemniej, trochę niepotrzebnie moim zdaniem, dostało się licealistce, która w części spotkania poświęconej pytaniom publiczności, próbowała zapytać Pana Roberta o to, czy lubi pracę nauczyciela w szkole teatralnej. W dość emocjonalnej przemowie próbował przekonać dziewczynę, że źle stawia pytanie, że pytanie jest niewłaściwe, bo przecież, gdyby źle się czuł w tym zajęciu, to by go nie wykonywał. Że należy pytać o coś innego, o coś, co jest naprawdę ważne, interesujące. Cóż, uważam, że dziewczyna dostała rykoszetem zamiast plotkarskich gazet, które były w istocie adresatem tyrady. Nie do końca się też zgadzam z argumentacją – wielu ludzi wykonuje zajęcia, które nie są ich wyśnionymi… Niemniej, zadawanie pytania zaczynającego się od frazy „czy” jest niemądre, bo podpowiada przepytywanemu dwie formy odpowiedzi – „tak”, lub „nie”. Po takim, może pedagogicznie słusznym, ale obcesowym, potraktowaniu pytającej, już nikt więcej nie ośmielił się stawiać pytań. Jak sądzę, w obawie by nie usłyszeć kolejnego wykładu o dziennikarstwie.
Szczęśliwie poznaliśmy też liryczną twarz gościa „Biesiady”. Z prawdziwą przyjemnością opowiadał o tworzeniu poezji i towarzyszącym temu emocjom. Były one wyraźnie widoczne kiedy w skupieniu czytał swoje wiersze. Był uśmiech i wzruszenie. Dobre te wiersze? Przeczytano tylko dwa i żaden z nich nie spodobał mi się. Noo ale wiadomo, po pierwsze nie znam się za bardzo, a po drugie, poezja to pojemny autobus, zmieszczą się w nim i rymowanki Tuwima i obsceniczności Bukowskiego, zatem i dla wierszy Roberta Janowskiego znajdzie się w nim miejsce.
Czy żałuję, że poszedłem na to spotkanie? Ani trochę, ale wiem po nim, że wolałbym z Robertem Janowskim zupełnie prywatnie posiedzieć przy butelce wina i pogadać kilka godzin w mniej nerwowej atmosferze. Nie wiem, czy inni uczestnicy też tak wyraźnie odczuli napięcie, ale po spotkaniu i tak ustawiła się do Roberta Janowskiego długa kolejka sympatyków z książkami i płytami. I wszyscy doczekali się upragnionych autografów oraz dedykacji.
PS
W poprzednich wpisach dotyczących „Biesiad literackich” chwaliłem prowadzącego, Krystiana Nehrebeckiego, jednak tym razem się nie spisał. Po pierwsze, dość natarczywie drążył wątki bardzo osobiste, a nieprzyjemne dla gościa. Ten, odpowiadał na pytania, ale miałem wrażenie, że trochę go irytują. Po drugie, niesmaczne były, i właściwie niczemu nie służyły dygresje na temat żydowskości Jonasza Kofty, jego alkoholizmu i wreszcie paskudna detaliczna relacja z okoliczności jego śmierci. Po trzecie, bardzo niewłaściwe było reklamowanie kolejnego spotkania, z profesorem Karolem Modzelewskim, opowieścią o tym, że Pan Profesor choruje na raka i właściwie już umiera… Koszmar. Po tym występie Pana Krystiana, po raz pierwszy zapragnąłem by kolejną biesiadę poprowadził ktoś inny…
Robert Janowski na „Biesiadzie literackiej” w Filharmonii Kaszubskiej w Wejherowie, 7 kwietnia 2018 r.
Robert Janowski na „Biesiadzie literackiej” w Filharmonii Kaszubskiej w Wejherowie, 7 kwietnia 2018 r.
Robert Janowski na „Biesiadzie literackiej” w Filharmonii Kaszubskiej w Wejherowie, 7 kwietnia 2018 r.
Robert Janowski na „Biesiadzie literackiej” w Filharmonii Kaszubskiej w Wejherowie, 7 kwietnia 2018 r.
Robert Janowski na „Biesiadzie literackiej” w Filharmonii Kaszubskiej w Wejherowie, 7 kwietnia 2018 r.
Robert Janowski na „Biesiadzie literackiej” w Filharmonii Kaszubskiej w Wejherowie, 7 kwietnia 2018 r.
Robert Janowski na „Biesiadzie literackiej” w Filharmonii Kaszubskiej w Wejherowie, 7 kwietnia 2018 r.
Krystian Nehrebecki i Robert Janowski na „Biesiadzie literackiej” w Filharmonii Kaszubskiej w Wejherowie, 7 kwietnia 2018 r.
Robert Janowski na „Biesiadzie literackiej” w Filharmonii Kaszubskiej w Wejherowie, 7 kwietnia 2018 r.
Robert Janowski na „Biesiadzie literackiej” w Filharmonii Kaszubskiej w Wejherowie, 7 kwietnia 2018 r.
Robert Janowski na „Biesiadzie literackiej” w Filharmonii Kaszubskiej w Wejherowie, 7 kwietnia 2018 r.
